Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα

-Δημήτρη,τι κάνεις?Έλα στο γραφείο μου σε θέλω.Να συνεχίσουμε τη χθεσινή συζήτηση μας.
-Κύριε καθηγητά,ο χρόνος σας είναι πολύτιμος.
-Δημήτρη,ο χρόνος είναι σχετικός...είναι περιορισμένος...αλλά έχει και τις εξαιρέσεις του. Σε περιμένω.Ο  καιρός περνά γρήγορα.Έλα λοιπόν σε περιμένω έχω να σου πω ορισμένα πράγματα,που δεν είπαμε χθες.Έλα πάμε στο γραφείο μου.
-Μη σας απασχολώ.Κάπου πηγαίνετε.
-Ναι,Δημήτρη,πηγαίνω  να πιω ένα καφέ,αλλά τώρα που σε είδα άλλαξα γνώμη.Προέχει η ενημέρωση σου από τον καθηγητή σου.Είμαι υποχρεωμένος απέναντι σου,απέναντι στη χώρα σου,που σε έστειλε  να ειδικευθείς στο πανεπιστήμιο μας και απέναντι στη χώρα μου.που σε δέχτηκε,η οποία θα σε φιλοξενήσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια,καλώς εχόντων των πραγμάτων.Γιαυτό έλα να σου εκθέσω τις απόψεις μου και μην κάνεις παρατηρήσεις στο δάσκαλο σου.Είμαι γνώστης της ώρας και στην ηλικία που βρίσκομαι,λίγο πριν τη συνταξιοδότηση μου, ο καιρός περνά γρήγορα σε αντίθεση με τη γνώση του χρόνου στη δική σου ηλικία.
-Εσείς,κύριε καθηγητά,είστε πολυάσχολος και γι αυτό σε σας φαίνεται ο χρόνος να μην επαρκεί.
-Ναι,Δημήτρη,αυτό είναι γεγονός.Μα πες μου,πώς το ξέρεις.Έχεις γνώσεις ιατρικής?Έχεις γνώσεις ψυχολογίας?
-Η αρραβωνιαστικιά μου,κύριε καθηγητά,βρίσκεται στο πρώτο έτος των σπουδών της στην ιατρική και στους τρείς μήνες που βρισκόμαστε στο Μόναχο έχουμε αποκτήσει πολλές γνώσεις κοντά σε εξαίρετους δασκάλους.Ο ένας είστε εσείς.
-Ευχαριστώ,Δημήτρη για την καλοσύνη σου.Μένετε μαζί με την αρραβωνιαστικιά σου?-Ναι,κύριε καθηγητά, συγκατοικούμε στο σπίτι  με την οικογένεια του κυρίου Ερρίκου Αριστείδους.Τον γνωρίζετε?
-Ασφαλώς,τον γνωρίζω τον Ερρίκο,είναι ένας από τους πλέον διακεκριμένους δικηγόρους στο Μόναχο.Υπήρξε φοιτητής μου.Εξίσου αγωνιστής για την πρόοδό του,εξίσου φιλοπρόοδος,όπως εσύ,Δημήτρη...Καλημέρα,δεσποινίς Μαργκίτ, καθυστερήσατε σήμερα.Συνέβη κάτι σοβαρό?
-Συγγνώμη,κύριε καθηγητά,ναι συνέβη κατιτί.
΄Να σου ζητήσω συγγνώμη τότε,παιδί μου,κι εγώ.
-Ελάτε,κύριε καθηγητά,μη καθυστερούμε.
-Πέρασε,Δημήτρη.--Ευχαριστώ,κύριε καθηγητά.
-Παρακαλώ,παιδί μου,το καθήκον μου επιβάλλει.Πες μου,Δημήτρη, τι μεσολόβησε και παρά τις προσδοκίες μου δε τα κατάφερες και τόσο καλά,την πρώτη αυτή φορά της δοκιμασίας,στην επεξεργασία του θέματος που σου έδωσα να συγγράψεις.
-Κύριε καθηγητά,να σας ομολογήσω,ότι ένοιωσα πολύ πιεσμένος.-Γιατί,παιδί μου.
-Γιατί,κύριε καθηγητά,είχα  τη γνώμη ότι η παρουσίαση της εργασίας γίνεται μία φορά,στο τέλος του πανεπιστημιακού έτους.
-Έχεις δίκιο,παιδί μου,όταν σου έδωσα το θέμα δε σου εξήγησα.
-Δε φταίτε εσείς,κύριε καθηγητά μου,φταίω κι εγώ που δεν έλαβα υπόψιν μου το χρόνο. Είναι πολύ ενωρίς για να είναι η τελειωτική παρουσίαση της μεταπτυχιακής εργασίας.
-Ναι,Δημήτρη,το συμβούλιο των πανεπιστημιακών καθηγητών απεφάσισε να προβεί στη μεταρρύθμιση αυτή
.-Σαν προεργασία,κύριε καθηγητά.
.-Ναι,ακριβώς,Δημήτρη,για  να βοηθήσουμε τους μεταπτυχιακούς φοιτητές,που πέρασαν τόσα δεινά στον τελευταίο πόλεμο.Πριν το πόλεμο η παρουσίαση ήταν  μία φορά στο τέλος της πανεπιστημιακής χρονιάς.
-Καλοσύνη σας,κύριε καθηγητά και σε όλο το επιτελείο των συναδέλφων σας,που εισηγήθηκαν αυτή τη καινοτομία.
-Ναι,πράγματι.Στα δεκαπέντε χρόνια που εφαρμόζεται αυτό το σύστημα στην αξιολόγηση των μεταπτυχιακών φοιτητών αντιληφθήκαμε,ότι η ωφέλεια είναι πολύ μεγάλη στα παιδιά.
-Και η ευεργεσία,κύριε καθηγητά.
-Ναι,σ'ευχαριστώ πολύ,Δημήτρη...
-...Η  σύζυγος σας τι κάνει?
-Η Σούζαν?είναι πολύ θαρραλέα γυναίκα.Αυτό το καιρό ζούμε οι δύο μας στο σπίτι.Το παιδί μας,ο εικοσάχρονος Aloisios ανεχώρησε για σπουδές στα οικονομικά στας ΗΠΑ.Η προσπάθεια μας να τον κρατήσουμε κοντά μας ήταν απογοητευτική.Δεν ήθελε με κανένα τρόπο να εγγραφεί στο πανεπιστήμιο μας.
-Άνθρωπος της φυγής και το παιδί σας.
-Όπως όλοι οι νέοι,Δημήτρη.Πριν δέκα χρόνια ζήσαμε μία μεγάλη τραγωδία στο σπιτικό μας.Χάσαμε  σε ατύχημα την εικοσάχρονη κόρη μας,Advila,η οποία ετοιμαζόταν να συνδεθεί με τα δεσμά του γάμου με τον προ πολλών χρόνων,τον πριν από το πόλεμο,αγαπημένο της,ο οποίος κατετάγη στα στρατεύματα κατοχής και ο γάμος τους ανεβλήθη."Γιατί,μαμά να συμβεί σε μένα αυτή η ατυχία΄"έλεγε συνεχώς στη μητέρα της με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.Προσπαθούσαμε εγώ και η μητέρα της  να την ηρεμήσουμε και τα καταφέραμε...Ένας ασυνείδητος οδηγός ενωρίς το μεσημέρι,που επέστρεφε στο σπίτι, στέρησε τη ζωή στο χαρούμενο αυτό πλάσμα.
-Πολύ λυπάμαι,κύριε καθηγητά.
-Από τότε η Σούζαν,η γυναίκα μου,υποφέρει,υποφέρει πολύ.
-Σας κατανοώ και αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της στενοχώριας σας.
-Σ' ευχαριστώ,Δημήτρη.Γι αυτό θέλω να σου προτείνω να συγκατοικήσουμε Δημήτρη στο σπίτι μου,που βρίσκεται λίγο πιο έξω από το Μόναχο στο ήσυχο προάστιο Σβάμπενγκ.
-Ω!είναι το γραφικό προάστιο.Εκεί κατοικείτε?
-Ναι,Δημήτρη στο πατρικό σπίτι της γυναίκας μου,από τον δέκατοέννατο αιώνα,φυσικά αναπαλαιωμένο.Πολύ κοντά μας κυλά τα ήρεμα νερά του ο Ίζαρ γεμάτος πρασινάδες και δρομάκια για περιπάτους,που ευφραίνουν τη καρδιά και αναζωογονούν το πνεύμα.Σου προτείνω λοιπόν να συγκατοικήσουμε.Εκεί αναπόσπαστα θα δοθείς στη συγγραφή της εργασίας σου,στη τελειοποίηση αυτής της ίδιας εργασίας ή αν θέλεις μίας νέας εργασίας με ανάλογο θέμα.Εγώ και η σύζυγος μου θα σε προστατεύουμε σαν το παιδί μας,που μας λείπει...Επίπλέον θα σε έχω κοντά μου περισσότερες ώρες για να σε κατευθύνω και να σε καθοδηγώ στη μελέτη σου.
-Ω! σας ευχαριστώ πολύ,κύριε καθηγητά.Δεν ξέρω τι άλλο να πω.Θα ρωτήσω την Άννα,την αρραβωνιαστικιά μου,αν συμφωνεί και θα σας απαντήσω εντός των ημερών.Σας ευχαριστώ πολύ.
Το τηλέφωνο πάνω στο γραφείο του καθηγητή κουδούνισε.-Αλόις τι κάνεις?ακούστηκε από το τηλέφωνο η δυνατή φωνή της γυναίκας του,Σούζαν.-Καλά είμαι,αγάπη μου,σε λίγο θα είμαι κοντά σου.
-Σας περιμένει να  μετρήσετε τη πίεση. της.
-Ναι,Δημήτρη,πριν γευματίσει.
Συγγνώμη,κύριε καθηγητά, πόση είναι η απόσταση από το πανεπιστήμιο στο σπίτι σας?
-Δημήτρη,είναι πέντε χιλιόμετρα.Μην ανησυχείς,ώσπου να συνηθίσεις θα σε έχω συνοδηγό στο  Οπελάκι μου.
-Danke,Dass du mir geholfen,κύριε καθηγητά.
-Auf wiedersehen,Δημήτρη.