Το Ποίημα του Σαββατόβραδου
       Νοσταλγία
Τη παλιά μου γειτονιά
νισταλγώ
που έχω χρόνια να τη δω.
Με τα όμορφα σπιτάκια
και τα καθαρά δρομάκια.
Τις αυλές τις μυρωδάτες
με τα κρίνα τα λευκά
σύμβολα αθωότητας
στο χρώμα
και στο σχήμα
σύμβολα
γονιμότητας
στο  στέλεχος
παρόν το Θείο πνεύμα
κόκκινα κρίνα
τον πειρασμό
στο σύμβολο
μύριες τριανταφυλλιές
να  φωνάζουν σ'αγαπώ.
του σπιτιού μας την αυλή
με της Παναγιάς τα κρίνα
χρυσά χρυσάνθεμα
αγάπες παραμελημένες
συμβολικά
στης εργατιάς τα σπιτικά.
Τις βόλτες μας στο
γειτονικό το σινεμά
τη τζένη,το ταρζάν,τη τσίτα
 στης ζούγκλας το πλαν
-η κυρά μας η μαμή
-χωρίς μητέρα
στο πανί.
δάκρυα βροχή τις κυριακές
στο σινεμά απαντοχή
μικρόκοσμος
που  κάθε μέρα κατακτώ
και έχω χρόνια...να τον δω