Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

        Αποχαιρετισμός

Η ανάμνηση σου παραμένει ζωντανή

στη μνήμη μου.

Θα σε θυμάμαι πάντα

στα άσπρα ντυμένο να κατεβαίνεις

το καλντερίμι στο

σπίτι μας του παραθερισμού.

Ερχόσουν να μας καλοσωρίσεις,

πάντα άψογος,σχολαστικός,τέλειος.

Ήταν η χαρά μου μεγάλη

που σε είχα συγγενή.

Και σ'γαπούσα,ναι σ'αγαπούσα αληθινά.

Από μικρό παιδί.

Από τότε που συνειδητοποίησα

την ύπαρξη μου

και την ύπαρξη των γύρω μου.

Περίμενα το καλοκαίρι νάρθει

για νάρθεις κι εσύ,

σε περίμενα ντροπαλά,συνεσταλμένα.

Με χαιρετούσες σαν νάμουν 

κάτι το ξεχωριστό.

Κι αυτό μου άρεσε.

Ένοιωθα πως κάπως σου έμοιαζα.

Όταν μεγάλωσα η ηθική σου συμπαράσταση

σε καίριες στιγμές της ζωής μου

ήταν αμέριστη. 

Ήμουν πλέον μάνα κι ερχόσουν 

πάντοτε να μας καλοσωρίσεις

το καλοκαίρι.

Ήσουν άρρωστος κι εγώ σου φιλούσα 

το χέρι και μου έλεγες: όχι,όχι, "να εδώ"

και μου έδειχνες το μάγουλο σου

το πονεμένο,που είχε

λίγο παραμορφώσει το πρόσωπο σου.

Έφευγες ικανοποιημένος,γεμάτος χαρά,

ανάλαφρος,φρέσκος σαν νέος.

Το τσερνομπιλ σε φόβισε πολύ

δεν έβαζες μπουκιά στο στόμα σου.

Εγώ που σε ξέρω όμως,λέω πως είπες:

"είναι από τον Θεό,έφτασε η ώρα μου"

Ήσουν κι όλας στα 85.

Το περασμένο καλοκαίρι δεν ήρθες

να μας καλοσωρίσεις,

ήρθα εγώ σε σένα.

Οταν σε είδα,

είπα πως ήταν ο αποχαιρετισμός.

Έσκυψα και σε φίλησα στο μάγουλο,

όπως ήθελες,

και είπες: "τώρα που είμαστε όλοι εδώ να πεθάνω".

Δεν ήθελες τη μοναξιά.

Αυτό το καλοκαίρι ούτε συ θάρθεις να με καλοσωρίσεις

ούτε εγώ θα σε δω.

Πριν λίγες μέρες πέρασες  στην αιωνιότητα.

Στη σκέψη μου υπάρχεις και θα υπάρχεις 

πάντα,έτσι λευκοντυμένος,

όπως σε γνώρισα,

πάντα άψογος,σχολαστικός,τέλειος.

Χαίρομαι γιατί,

 η αγάπη μας ήταν 

θεϊκή, μυστική και αθώα.

Λυπάμαι γιατί,

 ο νόμος της φύσης 

αδέκαστος και αδυσώπητος,

 καταλύει ωραίους ανθρώπους,

ωραία πράγματα,

ωραίες καταστάσεις.