To Kυριακάτικο Μυθιστόρημα.Συνέχεια. -Τι συμβαίνει Ερρίκο,είπε ο Δημήτρης.
-Τι πάθατε κύριε Ερρίκο,είπε η Άννα.
-Σ'εκείνη την γειτονιά έμενα κι εγώ σαν φοιτητής.Θεέ μου,αν είναι δυνατόν,μια τέτοια σύμπτωση.Μη μου πείτε,πως η μαμά σου ήταν η 15 χρονη κοπελίτσα ,που έπαιζε πιάνο κάθε μεσημέρι που επέστρεφα από το Πανεπιστήμιο.Ήταν μια όμορφη μελαχροινή κοπέλα,που κοιτούσα με πολλή συγκίνηση,αλλ'όμως δεν τολμούσα να της μιλήσω.Ήμουν τόσο απορροφημένος από το διάβασμα,από την επιστήμη μου,που κάθε άλλη ενέργεια με φόβιζε.Ήταν πολύ όμορφη.Φοβόμουν μην μου πάρει τα μυαλά,μη με αποσπάσει η ομορφιά της από τα μαθήματα μου.
-Ίσως να ήταν η μαμά,.Ίσως να σας είχε προσέξει κι εκείνη και να έπαιζε πιάνο για να αποσπάσει την προσοχή σας,ίσως.
-Ντρινννν,,,το τηλέφωνο.Ας ελπίσουμε να είναι η Helga.
-Εμπρός,έλα αγάπη μου.Τι κάνεις? Τι κάνει η μητέρα σου?
Όση ώρα ο Ερρίκος μιλούσε με την Helga  η Άννα με το Δημήτρη  κουβέντιαζαν  χαμηλόφωνα.
-Δημήτρη,γνωρίζω ότι η μαμά ήταν 15 χρονη,όταν αγαπήθηκε με τον μπαμπά .Ο μπαμπάς μου εργαζόταν το πρωϊ στην αγορά σε ένα κεντρικό  μεγάλο κρεοπωλείο και το βράδυ παρακολουθούσε μαθήματα στο νυχτερινό σχολείο.Το μεσημέρι επέστρεφε στο σπίτι του και  κατά το απόγευμα ξαναέφευγε για το σχολείο.Η μαμά,το πιο πιθανό είναι,να έπαιζε πιάνο για τον μπαμπά,τον αγαπημένο της,που περνούσε από το σπίτι.Δεν ήθελα να απογοητεύσω τον ευαίσθητο Ερρίκο, ας πιστεύει πως η κοπελίτσα έπαιζε γι αυτόν.
-Ίσως να έπαιζε πιάνο η μαμά σου και για τους δύο,είπε ο Δημήτρης,χαμογελώντας χαρούμενα.
Ίσως,είπε η Άννα και σταμάτησε να σιγοψιθυρίζει στον Δημήτρη.
Ο Ερρίκος συνέχιζε στο τηλέφωνο την συνομιλία με την γυναίκα του.
-Helga,πόσο θα παραμείνεις κοντά στην μητέρα σου? Α! καλά,μείνε μέχρι να συνέλθει τελείως,εμείς εδώ δεν έχουμε κανένα πρόβλημα...και βέβαια σε νοσταλγώ,αλλά δεν έχει σημασία.Αφού η μητέρα σου σε θέλει κοντά της μείνε όσο χρειάζεται.Χαιρετισμούς από τον Δημήτρη,την Άννα,τον Τόμας και την Νίνα.Να μην παραλείψω να σου πω ότι πήρε η Σημέτα τηλέφωνο...καλά πολύ καλά είναι θέλει να σε ρωτήσει κάτι σχετικό με την δουλειά σας προέκυψε κάποιο πρόβλημα,το οποίο δεν είναι επείγον γι αυτό περιμένει να επιστρέψεις,της μίλησα σχετικά με την γιαγιά,στέλνει τις ευχές της να γίνει γρήγορα καλά η γιαγιά.Σε φιλώ,αγάπη μου.Καληνύχτα.
-Ερρίκο,τι νέα? Τι είπε η Helga για την υγεία της γιαγιάς.
-Δεν έχει τίποτε σοβαρό η γιαγιά.Ο γιατρός,είπε,ότι ήταν μια απλή υπερτασική κρίση,κρύωσε ανέβηκε ο πυρετός και ανέβηκε και η πίεση της.Ο γιατρός,είπε,ότι θα περάσει σε μερικές ημέρες,αν η γιαγιά ξεκουράζεται,παίρνει τα φάρμακα της  και παραμένει στα ζεστά.
-Να παραμείνει στην ζέστη του κρεβατιού της και να ξεκουράζεται τώρα που την φροντίδα της έχει η κυρία Helga,είπε η Άννα.
-Άννα μου,αυτό φροντίζει η γυναίκα μου,τώρα που είναι κοντά της,η γιαγιά δεν έχει να φοβηθεί τίποτε.
Ωραία,λοιπόν,τι λέγαμε?Ο μπαμπάς σου,Άννα  είναι ο.....
-Ο  κύριος Να Χαρής,είπε γελώντας η Άννα,με κείνο το κρυστάλλινο νεανικό γέλιο,που προσέδιδε έμφαση στα νιάτα της,στα 18 της χρόνια.
ο Ερρίκος έκπληκτος την κοίταξε αυστηρά.
-Αννα,με κοροϊδεύεις? τι είναι αυτά που λες,παιδί μου.
Γιατί,κύριε Ερρίκο.Δεν είπα κάτι κακό.Ο πατέρας μου είναι ο κύριος Να Χαρής κι έτσι τον λέμε εμείς,εγώ και ο Δημήτρης,γεμάτοι αγάπη και τρυφερότητα.Το όνομα του είναι Αθανάσιος Χαρής κι εμείς,εγώ και ο Δημήτρης, από μικρά παιδιά,όταν δεν είχαμε διάβασμα,βρισκόμασταν τις περισσότερες ώρες στο πιάνο.Εγώ να παίζω πιάνο και ο Δημήτρης να ακούει με ευχαρίστηση και να ξεκουράζεται από το διάβασμα και από την δουλειά.Ο μπαμπάς στο σπίτι πάντοτε τακτοποιούσε λογαριασμούς,εγραφε,μετρούσε και ήθελε την ανάλογη ησυχία.Όταν πια  κι εμείς, παιδιά είμασταν, το παρακάναμε,φώναζε αγανακτισμένος,αλλά με γλύκα και όχι με θυμό,την μαμά...Μαίρη,να χαρής,πες στην Άννα,να σταματήσει,σε παρακαλώ,δεν μπορώ να δουλέψω.Ε! γιαυτό,εγώ και ο Δημήτρης,όταν μιλούσαμε για τον πατέρα τον αποκαλούσαμε ο...Να Χαρής.
-Θέλεις να πεις,Άννα,ότι ο μπαμπάς σου,ήταν τόσο αυστηρός?  δεν σε άφηνε να παίζεις πιάνο?Εσύ και ο Δημήτρης λέγατε ο...Να Χαρής και ήταν σαν να λέγατε ο...μπαμπούλας?
-Όχι! όχι! Ερρίκο,για όνομα του Θεού δεν είναι μπαμπούλας ο μπαμπάς της Άννας,απλούστατα ήταν πολύ κουρασμένος και ήθελε να συγκεντρωθεί και απερίσπαστα να κάνει τους λογαριασμούς του χωρίς κανένα λάθος.
-Αντίθετα,την Κυριακή που δεν είχε καμία απασχόληση ,μου ζητούσε πάντοτε κατά το απογευματάκι ,να καθίσω στο πιάνο και να παίζω...του άρεσε να ακούει Τα κύματα του Δουνάβεως  του Στράους και την Άνοιξη από τις 4 εποχές του Βιβάλντι.Μου έλεγε,πως έτσι ξεκουράζεται και ότι η καινούργια εβδομάδα αρχίζει πιο ευχάριστα.
-Η τεμπελοδευτέρα,που λένε οι Έλληνες,είπε ο Ερρίκος,γελαστός.
-Μετά από την ξεκούραση ή την διασκέδαση της Κυριακής,την Δευτέρα δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι,βαριέσαι να πας στην δουλειά σου,είπε η Άννα.
 Ο Δημήτρης γελώντας,είπε,καλά θα ήταν να διασκεδάζαμε από λίγο και κάθε μέρα και όχι μονάχα την Κυριακή.
-Αν διασκεδάζαμε από λίγο κάθε ημέρα πιθανόν να πηγαίναμε στην δουλειά μας πιο ξεκούραστοι και πιθανόν να αποδίδαμε περισσότερο.
Ίσως.
-Είναι κι αυτό μια άποψη.
-Ωραία είναι αυτά που λέτε,αλλά είναι ενωρίς για να πραγματοποιηθούν.Αργότερα,ίσως.Τώρα χρειάζεται σκληρή δουλειά και σχεδόν καθόλου διασκέδαση.Πρωτίστως να ενδιαφερθούμε για την αποκατάσταση των καταστροφικών αποτελεσμάτων του πολέμου.Αυτό που προέχει είναι να ανασυγκροτήσουμε τις χώρες μας,τον κόσμο,όλους τους τόπους από όπου πέρασε η καταστροφική μανία του πολέμου,είπε ο Ερρίκος.
-Έτσι είναι,έτσι είναι,απάντησε ο Δημήτρης.
Η Άννα καθόταν σκεφτική και δεν μιλούσε.
-Τι σκέφτεσαι,Άννα,ρώτησε ο Ερρίκος.
-Τι σκέφτομαι? τους γονείς μου και τον αδελφό μου.
-Έχεις αδελφό?
-Ναι!κύριε Ερρίκο,έχω ένα μικρότερο αδελφό,τον Γιώργο,είναι 15 χρονών  πηγαίνει στο Γυμνάσιο.
-Είναι συνομίληκος με την αδελφούλα μου,την Λενιώ,είπε ο Δημήτρης.
-Με αυτήν την συζήτηση μου θυμήσατε τους γονείς μου.
-Επικοινώνησες μαζί τους?
-Ναι! την ημέρα της εγγραφής μου στην Ιατρική.Ήθελα να ρωτήσω την μαμά μου,να πάρω την γνώμη της,και  τηλεφώνησα στο γραφείο της από την γραμματεία.
-Δεν μου το είπες,γύρισε ο Δημήτρης και είπε στην Άννα
-Το ξέχασα,είπε η Άννα.
Γέλασε ο Ερρίκος.
-Καλά,Δημήτρη,θέλεις να γνωρίζεις τι κάνει κάθε στιγμή της ζωής της?
-Ναι! βέβαια,είπε ο Δημήτρης,απότομα και ντράπηκε που άφησε  να φανερωθεί κάποια κρυφή του ζήλεια για την Άννα.
-Ερωτευμένα πιτσουνάκια,είπε ο Ερρίκος,τι χαρά μου δίνετε.
Αλήθεια!τώρα που σε κοιτώ,Άννα,βρίσκω να έχεις ομοιότητες με την κοπέλα,που έπαιζε πιάνο,όταν περνούσα από το σπίτι της στα φοιτητικά μου χρόνια.Έχετε το ίδιο ανάστημα και τα ίδια χρώματα,ήταν μελαχροινή,όπως και συ..
-Σίγουρα ήταν η μαμά γιατί ήταν η μόνη,που έπαιζε πιάνο σ'αυτή την γειτονιά,για δείτε σύμπτωση.
Είναι ανάγκη όμως να επικοινωνήσετε με τους γονείς σας,είπε ο Ερρίκος.
-Οι γονείς μου,κύριε Ερρίκο,μου έχουν εμπιστοσύνη, είμαι με τον Δημήτρη και δεν έχουν έγνοια.Μου είπαν να τακτοποιηθώ,να τελειώσω τις εγγραφές μου και τα λοιπά και έπειτα να γράψω γράμμα.
-Ναι! πράγματι,είπε ο Δημήτρης,είναι ανάγκη,πρέπει να γράψω γράμμα στον πατέρα μου με τις λεπτομέρειες,όπως μου είπε ο κύριος Ορθοπεδικός.
-Πήγατε στον Ορθοπεδικό?
--Ναι! Ερρίκο,πήγαμε στον κύριο Γιόζεφ Στρουμάχερ.
-Είναι ο καλύτερος στο Μόναχο.
-Ναι! το διαπιστώσαμε κι εμείς,είπε η Άννα.
-Μας βοήθησε πάρα πολύ και περιμένει περισσότερες πληροφορίες για τον πατέρα.Πιθανόν να τον συναντήσει προσωπικά στην Αθήνα,όπου θα γίνει το συνέδριο των Ορθοπεδικών την ερχόμενη  Άνοιξη ή ο πατέρας να ρθεί προς τα εδώ. να ειδούμε τι ενέργειες να κάνουμε για το συμφέρον του.
-Ωραία!πολύ ωραία! Χαίρομαι! γι αυτό,είπε ο Ερρίκος
-Κύριε Ερρίκο,είπε η Άννα,σας γνωρίζει και μας  είπε τόσα  καλά  λόγια για σας.
-Είναι φιλέλληνας,το διαπιστώσαμε,είπε ο Δημήτρης.
-Μας ρώτησε τι κάνει η όμορφη κόρη σας,είπε η Άννα.
Ω! ναι? ευχαριστώ πάρα πολύ,είπε ο Ερρίκος.
.