Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα 7 Μαρτίου  με μεγαλοπρέπεια την ανάμνηση της εύρεσης του Τιμίου Σταυρού.Η παράδοση  μεταδίδει πως η ευσεβής γυναίκα η Ελένη η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου το 326 ταξίδεψε στα Ιεροσόλυμα για να βρει τον σταυρό του μαρτυρίου του Ιησού Χριστού.Η βασιλομήτωρ Ελένη η γυναίκα με τον γενναίο χαρακτήρα και την ισχυρή θέληση στα 78 της χρόνια απεφάσισε να περιοδεύσει στους Αγίους Τόπους με σκοπό να ερευνήσει και να αναδείξει τους τόπους όπου γεννήθηκε ο Χριστός και εκεί όπου μαρτύρησε.Η ιδέα που κυριαρχούσε στη σκέψη της ήταν η εύρεση του Τιμίου Σταυρού που δέχτηκε το άγιο σώμα του.Ο σταυρός είχε χαθεί από το έτος  33 που σταυρώθηκε ο Χριστός. Η σκέψη της Ελένης της μετέπειτα αγίας Ελένης οδήγησε τα βήματα της πού αλλού στον σκουπιδότοπο της πόλης.Σε ποιόν άλλο τόπο θα μπορούσε να βρίσκεται πεταγμένος ο σταυρός από το μίσος και την οργή των ειδωλολατρών.
Έφθασε  στην περιοχή των απορριμάτων. Μια ωραία μυρωδιά απλωνόταν στην ατμόσφαιρα  και αλάφρυνε την αναπνοή της.Πλησίασε στο μέρος από όπου η ωραία μυρωδιά ερχόταν και είδε ένα θάμνο.Ήταν το γνωστό μας καλλωπιστικό
φυτό ο βασιλικός. Διέταξε να γίνει η ανασκαφή σε εκείνο τον τόπο. Μετά από πολλές προσπάθειες βρήκαν τον σταυρό του μαρτυρίου του Χριστού.Επιβεβαίωσαν την γνησιότητα του με την εναπόθεση  του σταυρού επάνω στο νεκρό σώμα γυναίκας που αναστήθηκε.Η βασιλομήτωρ Ελένη με δάκρυα στα μάτια πήρε τον σταυρό και τον παρέδωσε στον Πατριάρχη Μακάριο,ο οποίος μερικά χρόνια αργότερα τον τοποθέτησε στον Ναό της Αναστάσεως ο οποίος κτίστηκε με την δική της  μέριμνα πάνω στο Γολγοθά στη θέση αρχαίου ναού της  Αφροδίτης που βρισκόταν εκεί.
Την παράδοση για την εύρεση του Τιμίου Σταυρού αποδέχτηκαν οι χριστιανοί από το δεύτερο ήμισυ του σημαντικού  τέταρτου( 4ου) αιώνα   μετά Χριστόν.
 Η παράδοση απαρτίζεται από μυθοπλασίες.Από ιστορίες που πλάθουν οι άνθρωποι για να μεταδώσουν ένα γεγονός με αξία που αποδίδει εμφατικό διδακτικό συμπέρασμα  για τις επερχόμενες γενεές.Για τούτο δεν μπορούμε να είμαστε και τελείως απόλυτοι στις παραδοσιακές διηγήσεις οι οποίες συν τοις άλλοις λένε και πολλές υπερβολές.Παράδειγμα για τον Τίμιο Σταυρό τα λεχθέντα περί της ανάστασης της νεκρής γυναίκας είναι κάπως υπερβολική η μαρτυρία είναι ακαθόριστη και συγκεχυμένη.
Πώς είναι μπορετό μετά από τετρακόσια περίπου χρόνια  ο σταυρός σε ένα τόσο ανθυγιεινό περιβάλλον να διατηρεί τις ιδιότητες της αγιοσύνης του,ώστε να ανασταίνει τη νεκρή. Είναι δυνατόν γιατί πρόκειται περί θαύματος. Έπειτα και ο βασιλικός είναι ένα βότανο με πολλές ευεργετικές ιδιότητες στον οργανισμό και πολύ  πιθανόν οι   βροχές τόσων αιώνων  που πότιζαν το έδαφος να έδωσαν τις ιδιότητες του φυτού στο ξύλο του σταυρού.Η άλλη πιθανότητα είναι να πέρασαν το σταυρό με κατάλληλο υλικό σαν το σημερινό λούστρο και να θωράκισαν τις θαυματουργές ουσίες από το σώμα του Χριστού, το αίμα του,τον ιδρώτα του, από τα ούρα του,από τα υγρά της  χολής  του και από άλλα υγρά του σώματος του.
Μια άλλη σκέψη που μπορώ να κάνω είναι μήπως το γεγονός του θαύματος συνέβη την ίδια εποχή και την ίδια στιγμή της μεταφοράς του σταυρού από τον Γολγοθά στο μέρος όπου τον διαφύλαξαν.Και λέω διαφύλαξαν γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι έστω και αν είναι ειδωλολάτρες  δεν μπορεί να είναι τόσο φανατικοί και ενάντιοι στο σύμβολο μιας άλλης θρησκείας.Βέβαια ο σταυρός καθιερώθηκε σαν σύμβολο του χριστιανισμού μετά την Ανάσταση του Χριστού.
Όπως και η ανεξιθρησκεία,η ελευθερία να λατρεύει καθένας όποιον Θεό θέλει, καθιερώθηκε από τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου με ένα  διάταγμα,που απαγόρευσε τους διωγμούς των χριστιανών.
Η ανεξιθρησκεία  ήταν αναγνωρισμένη από την αρχαία εποχή.Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε βωμός " τω αγνώτω Θεώ",για να θυσιάζει όποιος ξένος βρεθεί στην πόλη και επιθυμεί στον δικό του Θεό.Οι Ρωμαίοι δεν είχαν ακούσει για τον Σωκράτη και τις φιλοσοφίες του για τους βωμούς στην Αθήνα "στον άγνωστο Θεό".
 Δεν είχαν ακούσει για τον Σωκράτη και τη φιλοσοφία του, γιατί οι άνθρωποι που φώναζαν μετά  μανίας να σταυρώσουν τον Χριστό,αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε ανθρώπους,ήταν ένας αδιαμόρφωτος όχλος.Αγράμματοι ως προς τις γνώσεις και ακαλλιέργητοι ως προς τις αρετές,υπηρετούσαν τα συμφέροντα των αρχόντων τους και άφηναν κατά μέρος  την  καλοσύνη της ψυχής και την φροντίδα προς τον συνάνθρωπο από όπου και αν προερχόταν,αν ήταν άνθρωπος ή Θεός ή και ημίθεος ακόμη. Η ψυχή του ανθρώπου είναι πάντοτε η ίδια είναι αμετάβλητη στο χρόνο,είναι αναλλοίωτη στον πλούτο των αισθημάτων όσο και στη φτώχεια τους.Ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι αυτός που θεραπεύει τις άρρωστες ψυχές.Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η ψυχή αυτών που  κρύβουν  τόσες  κακίες και που σε μια  δεδομένη στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια, ξεχειλίζουν,  καλύπτοντας τα πάντα μαζί και τις αρετές των ενάρετων αν είναι ευάλωτοι στα βέλη του κακού.