Ένα επεισοδιακό ταξίδι.Συνέχεια.
Η επιλογή της ημέρας για το ταξίδι μας στην Αθήνα,για μένα ήταν το πρώτο μου ταξίδι στη πρωτεύουσα με πλοίο,δεν έγινε τυχαία.Ο μπαμπάς ήταν γνώστης των καλοτάξιδων πλοίων και διάλεξε την ημέρα αυτή,που στο δρομολόγιο ήταν το Αγγέλικα.Αυτό το πανέμορφο πλοίο,που χρονολογούσε στα χρόνια της κατασκευής του όσα και τα χρόνια από τη γέννηση του μπαμπά.Από τα είκοσι του χρόνια,ο μπαμπάς,που απέκτησε την ιδιότητα του φοιτητή της Νομικής Αθηνών,κατόπιν επιτυχών εξετάσεων,όπως συνήθιζε να λέει,πηγαινοερχόταν στις διακοπές με τα πλοία τα δρομολογημένα της εποχής του. στη γραμμή Πειραιά-Κρήτη.Το ταξίδι με πλοίο,το καλοκαίρι, αρέσει και σε μένα πολύ. Όταν η θάλασσα είναι ήρεμη δε χορταίνω να βλέπω το γαλάζιο της και να αισθάνομαι το θαλασσινό αγέρι να με δροσίζει.Το Αγγέλικα ήταν ένα εξαιρετικό σκάφος το καλύτερο εκείνα τα χρόνια.ένα γερό σκαρί. Ήταν μεγάλο στο μήκος περίπου ενενήντα μέτρα βαμμένο μαύρο χρώμα με μία υψηλή τσιμινιέρα,όπως λένε στη ναυτική γλώσσα τη καπνοδόχο του πλοίου,ένα φουγάρο γυρτό που έδινε στο πλοίο μεγαλοπρέπεια.Ο μπαμπάς τυπικός καθώς ήταν, σίγουρα,διάλεξε το πλοίο αυτό,γιατί πενθούσαμε τον πατέρα του.Ήταν ένας χρόνος που είχαμε χάσει τον παππού,ένα σοφό γέροντα,έναν ας τον πούμε "γκουρού",που όλοι ζητούσαν τη συμβουλή του.Ήταν ένας σεβαστός άνθρωπος,ένας πνευματικός ηγέτης,είναι μεγάλη κουβέντα.Ένας δάσκαλος,θα λέγαμε καλύτερα,ένας έμπιστος οδηγός των νέων στην εξέλιξη της προσωπικής τους ζωής.Ήταν ένας,ας πούμε,άτυπος δάσκαλος,που όλοι κατέφευγαν στις εμπειρικές γνώσεις του για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της καθημερινότητας.Διάβαζε συνεχώς και ήταν ενήμερος σε όλα τα επίπεδα της τρέχουσας καθημερινής ζωής.Στην πολιτική,στα πολιτιστικά,στα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης.Γέρων πια είχε φτάσει στο απόγειο,στο ανώτατο σημείο της πνευματικής του ωριμότητας.Το Μ.Σάββατο το μεσημέρι της προηγούμενης χρονιάς λίγο πριν την Ανάσταση απεβίωσε μετά από αυστηρή νηστεία και προσευχή σαράντα ημερών. Έτσι το μαύρο χρώμα κυριαρχούσε στη ζωή μας για αρκετά χρόνια,όπως καυριαρχούσε και στο γυναικόκοσμο στη μεγάλη τραπεζαρία του Αγγέλικα που ήταν αραδιασμένος πάνω στις σεζ-λόνγκ. Όλες οι κυρίες και η μαμά είχαν βγάλλει τα φορέματα τους και ήταν ξαπλωμένες με τα μαύρα τους κομπινεζόν.Δεν θα πενθούσαν όλες τον παππού,αν και στην τελευταία του κατοικία ο περισσότερος κόσμος που τον συνόδευε ήταν γυναίκες μαυροφορεμένες με καλυμένο το κεφάλι τους με μαύρες μαντήλες.Άλλο επεισόδιο και εκείνη την ημέρα, από μέρους μου,όταν είδα στο σπίτι τη μαμά μου να ετοιμάζεται και να φορά στο κεφάλι της το μαύρο μαντήλι.Ξέσπασα σε γοερά κλάματα.Φώναζα να μη φορέσει στο κεφάλι της αυτό το μαύρο μαντήλι. " Όχι βγάλτο,φώναζα". Ξέσπασμα πρωτόγνωρο από στενοχώρια πιο πολύ. Έτσι και στο πλοίο.Όλες οι συνταξιδιώυισσες ήταν μαυροφορεμένες,όπως η μαμά κι εγώ με ένα άσπρο φορεματάκι με όλα τα χρώματα της ίριδας ζωγραφισμένα σε λεπτούς κοχλιωτούς κύκλους.Είχε περάσει μία δεκαετία που οι κατακτητές είχαν φύγει από τη χώρα μας.Διασκέδαζα με τις κυρίες με τα κομπινεζόνια και απολάμβανα το κούνημα της σεζ-λόνγκ που έγερνε πότε δεξιά και πότε αριστερά και ακουμπούσε στο πάτωμα. Όταν φτάσαμε στον Πειραιά το θέαμα ήταν συναρπαστικό.Η θάλασσα είχε ηρεμήσει και το λιμάνι ήταν γεμάτο πλοία μικρά και μεγάλα.Στη ξηρά τα φουγάρα των εργοστασίων σαν πελώρια τσιγάρα έβγαζαν γκριζόμαυρο καπνό.Τα ταξίδια με πλοίο το καλοκαίρι με ενθουσιάζουν και λιγοστές είναι οι φορές που έχω ταξιδέψει με αεροπλάνο.Μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών.Λιγοστά αλλά συναρπαστικά.Συναρπαστικές απογειώσεις και προσγειώσεις. Ταξιδέψαμε μέσα στα νέφη, Απολαύσαμε τη νυχτερινή Αθήνα κατά τη προσγείωση του αεροπλάνου που κατέβαινε με τη "μύτη" κι έπειτα ήρθε στα ίσια του.Τσαλίμια του πιλότου ίσως. Απολαύσαμε από ψηλά τις δαντελωτές ακτές της Κρήτης. Η θέα ήταν μαγευτική.Όπως και στο αεροδρόμιο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη. Λιγοστές οι ταξιδιωτικές εμπειρίες με αεροπλάνο,αλλά καλές. Με το πλοίο οι περισσότερες και με αρκετά,σκαμπανεβάσματα και κουνήματα δεξιά-αριστερά.Με το σκαρί τους δυνατό,όπως στο Αγγέλικα,που στο παρθενικό του ταξίδι τον Ιανουάριο του 1911,που εκτελούσε διαδρομή από τις ΗΠΑ στην Αλάσκα,με το όνομα "Princess Adelaide", έπεσε σε χιονοθύελα χωρίς να πάθει ζημιές και συνέχισε να ταξιδεύει σχεδόν σαράντα χρόνια. μέχρι που το αγόρασε η εφοπλιστική εταιρεία αδελφών Τυπάλδου με μετατροπές και προσθήκες το ονόμασε Αγγέλικα και έθεσε ένα άνετο πλοίο στην υπηρεσία του ελληνικού επιβατικού κοινού. μέχρι το 1966, Έτσι όλο αυτό το καλοκαίρι παραθερίσαμε στη πρωτεύουσα και οι καθημερινές βόλτες μας περιελάμβαναν τους δρόμους της και τις γειτονιές της μέχρι την Ομόνοια και οι βραδυνές μας βόλτες στις ψαροταβέρνες στο Πασά Λιμάνι και στο Φάληρο.Όσο για τα μπάνια.Στη πισίνα του πάρκου της περιοχής που κατοικούσαμε,όπως προέτρεψε ο αδελφός μου τη μαμά. Ωραία ήταν τα μπάνια και στη πισίνα. Από το καθόλου μπάνια.Πολύ καλά ήταν. Πάλι καλά.Ασπολλάτι! που έλεγε η γιαγιά.
Η επιλογή της ημέρας για το ταξίδι μας στην Αθήνα,για μένα ήταν το πρώτο μου ταξίδι στη πρωτεύουσα με πλοίο,δεν έγινε τυχαία.Ο μπαμπάς ήταν γνώστης των καλοτάξιδων πλοίων και διάλεξε την ημέρα αυτή,που στο δρομολόγιο ήταν το Αγγέλικα.Αυτό το πανέμορφο πλοίο,που χρονολογούσε στα χρόνια της κατασκευής του όσα και τα χρόνια από τη γέννηση του μπαμπά.Από τα είκοσι του χρόνια,ο μπαμπάς,που απέκτησε την ιδιότητα του φοιτητή της Νομικής Αθηνών,κατόπιν επιτυχών εξετάσεων,όπως συνήθιζε να λέει,πηγαινοερχόταν στις διακοπές με τα πλοία τα δρομολογημένα της εποχής του. στη γραμμή Πειραιά-Κρήτη.Το ταξίδι με πλοίο,το καλοκαίρι, αρέσει και σε μένα πολύ. Όταν η θάλασσα είναι ήρεμη δε χορταίνω να βλέπω το γαλάζιο της και να αισθάνομαι το θαλασσινό αγέρι να με δροσίζει.Το Αγγέλικα ήταν ένα εξαιρετικό σκάφος το καλύτερο εκείνα τα χρόνια.ένα γερό σκαρί. Ήταν μεγάλο στο μήκος περίπου ενενήντα μέτρα βαμμένο μαύρο χρώμα με μία υψηλή τσιμινιέρα,όπως λένε στη ναυτική γλώσσα τη καπνοδόχο του πλοίου,ένα φουγάρο γυρτό που έδινε στο πλοίο μεγαλοπρέπεια.Ο μπαμπάς τυπικός καθώς ήταν, σίγουρα,διάλεξε το πλοίο αυτό,γιατί πενθούσαμε τον πατέρα του.Ήταν ένας χρόνος που είχαμε χάσει τον παππού,ένα σοφό γέροντα,έναν ας τον πούμε "γκουρού",που όλοι ζητούσαν τη συμβουλή του.Ήταν ένας σεβαστός άνθρωπος,ένας πνευματικός ηγέτης,είναι μεγάλη κουβέντα.Ένας δάσκαλος,θα λέγαμε καλύτερα,ένας έμπιστος οδηγός των νέων στην εξέλιξη της προσωπικής τους ζωής.Ήταν ένας,ας πούμε,άτυπος δάσκαλος,που όλοι κατέφευγαν στις εμπειρικές γνώσεις του για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της καθημερινότητας.Διάβαζε συνεχώς και ήταν ενήμερος σε όλα τα επίπεδα της τρέχουσας καθημερινής ζωής.Στην πολιτική,στα πολιτιστικά,στα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης.Γέρων πια είχε φτάσει στο απόγειο,στο ανώτατο σημείο της πνευματικής του ωριμότητας.Το Μ.Σάββατο το μεσημέρι της προηγούμενης χρονιάς λίγο πριν την Ανάσταση απεβίωσε μετά από αυστηρή νηστεία και προσευχή σαράντα ημερών. Έτσι το μαύρο χρώμα κυριαρχούσε στη ζωή μας για αρκετά χρόνια,όπως καυριαρχούσε και στο γυναικόκοσμο στη μεγάλη τραπεζαρία του Αγγέλικα που ήταν αραδιασμένος πάνω στις σεζ-λόνγκ. Όλες οι κυρίες και η μαμά είχαν βγάλλει τα φορέματα τους και ήταν ξαπλωμένες με τα μαύρα τους κομπινεζόν.Δεν θα πενθούσαν όλες τον παππού,αν και στην τελευταία του κατοικία ο περισσότερος κόσμος που τον συνόδευε ήταν γυναίκες μαυροφορεμένες με καλυμένο το κεφάλι τους με μαύρες μαντήλες.Άλλο επεισόδιο και εκείνη την ημέρα, από μέρους μου,όταν είδα στο σπίτι τη μαμά μου να ετοιμάζεται και να φορά στο κεφάλι της το μαύρο μαντήλι.Ξέσπασα σε γοερά κλάματα.Φώναζα να μη φορέσει στο κεφάλι της αυτό το μαύρο μαντήλι. " Όχι βγάλτο,φώναζα". Ξέσπασμα πρωτόγνωρο από στενοχώρια πιο πολύ. Έτσι και στο πλοίο.Όλες οι συνταξιδιώυισσες ήταν μαυροφορεμένες,όπως η μαμά κι εγώ με ένα άσπρο φορεματάκι με όλα τα χρώματα της ίριδας ζωγραφισμένα σε λεπτούς κοχλιωτούς κύκλους.Είχε περάσει μία δεκαετία που οι κατακτητές είχαν φύγει από τη χώρα μας.Διασκέδαζα με τις κυρίες με τα κομπινεζόνια και απολάμβανα το κούνημα της σεζ-λόνγκ που έγερνε πότε δεξιά και πότε αριστερά και ακουμπούσε στο πάτωμα. Όταν φτάσαμε στον Πειραιά το θέαμα ήταν συναρπαστικό.Η θάλασσα είχε ηρεμήσει και το λιμάνι ήταν γεμάτο πλοία μικρά και μεγάλα.Στη ξηρά τα φουγάρα των εργοστασίων σαν πελώρια τσιγάρα έβγαζαν γκριζόμαυρο καπνό.Τα ταξίδια με πλοίο το καλοκαίρι με ενθουσιάζουν και λιγοστές είναι οι φορές που έχω ταξιδέψει με αεροπλάνο.Μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών.Λιγοστά αλλά συναρπαστικά.Συναρπαστικές απογειώσεις και προσγειώσεις. Ταξιδέψαμε μέσα στα νέφη, Απολαύσαμε τη νυχτερινή Αθήνα κατά τη προσγείωση του αεροπλάνου που κατέβαινε με τη "μύτη" κι έπειτα ήρθε στα ίσια του.Τσαλίμια του πιλότου ίσως. Απολαύσαμε από ψηλά τις δαντελωτές ακτές της Κρήτης. Η θέα ήταν μαγευτική.Όπως και στο αεροδρόμιο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη. Λιγοστές οι ταξιδιωτικές εμπειρίες με αεροπλάνο,αλλά καλές. Με το πλοίο οι περισσότερες και με αρκετά,σκαμπανεβάσματα και κουνήματα δεξιά-αριστερά.Με το σκαρί τους δυνατό,όπως στο Αγγέλικα,που στο παρθενικό του ταξίδι τον Ιανουάριο του 1911,που εκτελούσε διαδρομή από τις ΗΠΑ στην Αλάσκα,με το όνομα "Princess Adelaide", έπεσε σε χιονοθύελα χωρίς να πάθει ζημιές και συνέχισε να ταξιδεύει σχεδόν σαράντα χρόνια. μέχρι που το αγόρασε η εφοπλιστική εταιρεία αδελφών Τυπάλδου με μετατροπές και προσθήκες το ονόμασε Αγγέλικα και έθεσε ένα άνετο πλοίο στην υπηρεσία του ελληνικού επιβατικού κοινού. μέχρι το 1966, Έτσι όλο αυτό το καλοκαίρι παραθερίσαμε στη πρωτεύουσα και οι καθημερινές βόλτες μας περιελάμβαναν τους δρόμους της και τις γειτονιές της μέχρι την Ομόνοια και οι βραδυνές μας βόλτες στις ψαροταβέρνες στο Πασά Λιμάνι και στο Φάληρο.Όσο για τα μπάνια.Στη πισίνα του πάρκου της περιοχής που κατοικούσαμε,όπως προέτρεψε ο αδελφός μου τη μαμά. Ωραία ήταν τα μπάνια και στη πισίνα. Από το καθόλου μπάνια.Πολύ καλά ήταν. Πάλι καλά.Ασπολλάτι! που έλεγε η γιαγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου