Το  Κυριακάτικο  Μυθιστόρημα

Το  Αγοραίον  με  επιβάτιδα  την  κυρία  Ασημίνα  έφθασε  στον  αερολιμένα. Ο  οδηγός  κατέβηκε  πρώτος  από  το  αμάξι, που  στάθμευσε  δίπλα  στην  είσοδο.Άνοιξε  την  πόρτα   στην  γιαγιά  Ασημίνα,που  εντυπωσιασμένη  από  τον  περίγυρο  με  τα  πολλά  φώτα,κατέβηκε  σβέλτη  με  την  έκπληξη  και  τον   θαυμασμό  ζωγραφισμένο  στο  λαμπερό  πρόσωπο  της. Σβέλτος  και  ο  οδηγός  άνοιξε  το  πορτ  παγκάζ  και  έδωσε  στη  γιαγιά  τις  αποσκευές  της, τη  βαλίτσα  της  και  το  καλαθάκι  της. Τήν  χαιρέτησε,  της  ευχήθηκε  καλό  ταξίδι  και  διακριτικός  καθώς  ήταν  απέφυγε  να  τη   ρωτήσει  πού  πηγαίνει,σε ποιά  χώρα  ταξιδεύει.
Η  γιαγιά  Ασημίνα  με  τη  χαρά,ζωγραφισμένη  στο  πρόσωπο  της, τη  χαρά  της  φυγής,τη  χαρά  για  το  ταξίδι  σε  έναν  τόπο  τόσο  μακρυνό,  τόσο  ονειρεμένο, προχώρησε  στο  γκισέ, να    εκδόσουν  το  εισιτήριο  της. Ακούμπησε  το  πορτοφόλι  της  και  ρώτησε  πόσα  χρήματα  θέλουν.
Το  διαβατήριο  σας,παρακαλώ, ζήτησε  ο  υπάλληλος.
- Με  παρακαλάς,παλικάρι  μου, θες  κι  εσύ  τη  μίτζα  σου, μα  δε  κρατώ,παλικάρι  μου, τα  τυριά  είναι  νωπά  ακόμη, δεν  έχουν  ωριμάσει.
-Δε  με  κατάλαβες,γιαγιά, τη  βίζα  σου  θέλω.
Αχ! Παναγιά  μου, τη  βίζα  μου,λέει, θέλει.
Ζαλισμένη  η  κυρά  Ασημίνα  από  το  ταξίδι  και  άγρυπνη  τόσες  ώρες,δεν  κατάλαβε  τι  ζητούσε  ο  υπάλληλος. Αναστατωμένη,κοιτούσε  γύρω  της  ολοκόκκινη  από  θυμό; από  ντροπή; όμοια   με  την  εγγονή  της,που  πήγαινε  να  την  συναντήσει  στην  Ν. Υόρκη.Ένας  αστυνόμος  περνούσε  την  ίδια  στιγμή  από  το  εκδοτήριο  των  εισιτηρίων, τον  έπιασε  από  το  μπράτσο  και  με  ανακούφιση  που  βρήκε  κάποιον  να  του  πει  αυτό  το  τρομερό, που  νόμισε  πως  άκουσε,του  είπε.
-Άκουσες  κύρ Αστυνόμε  μου; το  παληκάρι  θέλει,λέει  τη  βίζα  μου.
- Τι  το  περίεργο  ακούς,κυρία  μου.Στο  αεροδρόμιο  βρίσκεσαι  και  ετοιμάζεσαι  να  ταξιδέψεις  στο  εξωτερικό. Θέλει  το  διαβατήριο  σου.
- Δεν  έχω  διαβατήριο,παληκάρι  μου.Έρχομαι  βιαστική  από  το  χωριό  μου  και   θέλω  αύριο  να  βρίσκομαι  κοντά  στην  εγγονή  μου,που  με  χρειάζεται  γιατί  το  κοριτσάκι  μου  υποφέρει , κινδυνεύει  η  ζωή  της,σας  παρακαλώ.
-Με  παρακαλάς  ή  δε  με  παρακαλάς,εισιτήριο,  αν  δεν  έχεις  διαβατήριο,  δεν  μπορώ  να  σου  εκδόσω.
-Μπoρείτε  εσείς  να  με  βοηθήσετε; Μπορώ  να  βγάλω  διαβαρήριο  τώρα;
-Eίναι  λιγάκι  δύσκολο,κυρία  μου, θέλει  κάποια  διαδικασία.
-Καταλαβαίνω,παληκάρι  μου,φοβάστε; μήπως  μοιάζω  με  τρομοκράτισσα;
- Όχι,γιαγιά,αλλά  ο  νόμος  αυτό  λέει  για  όλους,που  ταξιδεύουν  στο  εξωτερικό,  όχι  μόνο  για  σένα.
-Α! να  δω,  εδώ  στην  τσάντα  μου  έχω  το  τηλέφωνο  του  ανηψιού  της  φιλενάδας  μου,που  δουλεύει  στην  πρεσβεία. Το  παληκάρι  μου  μπορεί  να  με  βοηθήσει.
-Στο  τετράδιο  σου  από  το  σχολείο; γράφεις  τα  τηλέφωνα  σου  γιαγιά;
-Nαι! παληκάρι  μου,να  μη  ξοδεύομαι.
-Έλα,γιαγιά,πάρε  τη  συσκευή  κοντά  σου.
Η κυρά  Ασημίνα  μίλησε  στο  τηλέφωνο  με  τον  ανηψιό  της  φιλενάδας  της,στην  πρεσβεία, που  πρόθυμος  έσπευσε  αμέσως  να  την  βοηθήσει.
-Πώς  είσαι  έτσι κυρά  Ασημίνα  μου,πώς  θα  πας  έτσι  στην  Αμερική.Τακτοποιήσου  λίγο.Γίνε  Ευρωπαία  μην  είσαι  χωριάτισσα.
-Τι  να  κάνω,παληκάρι  μου.
-Πρώτα πρώτα  να  πας  στο  κομμωτήριο  να  χτενίσεις  τα  μαλλιά  σου  και  βγάλε  αυτό  το  μαντήλι  από  το  κεφάλι  σου.
-Για  τον  αέρα  στο  ταξίδι  το  φόρεσα,παληκάρι  μου.
-Εδώ  δεν  έχει  αέρα,βγάλτο.
Έβγαλε  η  κυρά  Ασημίνα  το  μαντήλι  που  σκέπαζε  δύο  μακριές  πλεξούδες,που  είχε  τυλίξει δεξιά  και  αριστερά  στο  κεφάλι  της  πίσω. Ο νεαρός  υπάλληλος  της  πρεσβείας την  οδήγησε  στο  κομμωτήριο  κι  έπειτα  στο  φωτογραφείο  του  αεροδρομίου,όπου  έβγαλε  τις  φωτογραφίες  για  το  διαβατήριο  που  θα  της  εξέδιδε.
- Ασημίνα,είπε, δε  θα  φύγεις  σήμερα,είναι  αδύνατον  να  σου  βγάλω  το  διαβατήριο για  σήμερα. Ξέχασε  το. Το  αεροπλάνο  αναχωρεί  σε  μία  ώρα.
-Τώρα  τι  να  κάνω,παληκάρι  μου.
- Έλα  να  σε  πάω  στο  ξενοδοχείο  να  ξεκουραστείς  και  αναχωρείς  αύριο.Έχεις  κανένα  φόρεμα  πιο  μοντέρνο  να  φορέσεις  στο  ταξίδι;
-Έχω,παληκάρι μου,πώς δεν έχω.Η νύφη μου,η Helga,καλά  να  είναι  το  κορίτσι  μου,έχει  γεμίσει  τη  ντουλάπα  μου  με  μοντέρνα  ρούχα  να  δίνω  και  στις  φιλενάδες  μου.
-Χαίρομαι,Ασημίνα,είσαι  τυχερή  που  έχεις νύφη  μια  τόσο  καλή  κοπέλα.
-Ναι! παληκάρι μου, είναι  πολύ  καλή  και  άλλο  τόσο  είναι  και  όμορφη. Η δουλειά  της  είναι      με  την  ομορφιά έτσι  και  μένα  με  εφοδιάζει  με  τόσα  πολλά  παλτά  και  φορέματα,να μην κρυώνω κι  εγώ και  οι  φίλες  μου,λέει,το καλό  και  όμορφο  κορίτσι  μου,ας  είναι  καλά.
-Έλα  τώρα  Ασημίνα  μου,να  σε  τακτοποιήσω  στο  ξενοδοχείο και αύριο  θα  σου φέρω  το  διαβατήριο  σου.
-Ευχαριστώ,παληκάρι μου,ευχαριστώ  πολύ,να  είσαι  καλά  και  ο  Θεός  να  προστατεύει  την οικογένεια  σου.Εμαθα  πως  έχεις  δύο  αγοράκια. Να σου  ζήσουνε,παληκάρι  μου. Είσαι κι εσύ  όμορφο  παιδί  να  προχωρήσεις  την οικογένεια  να  την  αυξήσεις  και  να  φροντίσεις  τώρα  και  για  κορίτσια. Οι  γυναίκες,παληκάρι μου   είναι  απαραίτητες  στην  οικογένεια  και  άμα  τα  πρώτα  παιδιά  είναι  αγόρια  τόσο  το  καλύτερο  για  τις  μανάδες.
-Όλες  είναι  καλοδεχούμενες  στην  οικογένεια,κυρά  Ασημίνα  μου.Να  είσαι  καλά.
Την επόμενη  ημέρα  η κυρά  Ασημίνα  με  το  διαβατήριο  στο  χέρι,με  το ευρωπαϊκό  φόρεμα  που  κρατούσε  στη  βαλίτσα  της,ντυμένη,  με  τα  μαλλιά  της   χτενισμένα  σε  ένα  αρχοντικό  κότσο,επιβιβάστηκε στο  αεροπλάνο.Το  καλαθάκι  της  με  τα  αυγά  το  άφησε  πεσκέσι  στο  νεαρό  ανηψιό  της  φίλης  της.  που  βοήθησε  στην  έκδοση  του  διαβατηρίου  της  να  ταξιδέψει  όσο  πιο  γρήγορα  γινόταν  κοντά  στην  εγγονή  της. Καλό  ταξίδι  ευχήθηκε  ο  νεαρός  τπάλληλος  της πρεσβείας. Η κυρά  Ασημίνα  κάθισε  στη  θέση  της  αμίλητη, εκστατική.Το  αεροπλάνο  πήρε  ύψος  και  άρχισε  να  διασχίζει  τους  αιθέρες  πηγαίνοντας  την  κυρά  Ασημίνα  κοντά  στο  όνειρο  της.
Καλό  ταξίδι,κυρά  Ασημίνα  μου.