To  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

Ξύπνησα από τον μεσημεριανό ύπνο και
αναζήτησα την μαμά μου στο σπίτι μα
δεν την βρήκα πουθενά.Ανήσυχη
προς στιγμήν,μα την επόμενη στιγμή
φόρεσα το μαγιώ μου,έριξα την άσπρη
πετσέτα μου στον ώμο
και κίνησα στην ακροθαλασσιά
για το απογευματινό μπάνιο μου.
Τις βρήκα,η μαμά με τις φίλες της,
 εκεί κάτω στη "μαρίνα",
το αλλοτινό ακρογυάλι με τη λιγοστή άμμο
και τα πολλά βότσαλα.
Η νονά η Νούλα,η μαμά το Μαράκι,
 και η θεία η Λένη.
Αγκαλιασμένες στεκόντουσαν.
Η θάλασσα έβρεχε 
τους κάτασπρους μηρούς των.
Πώς είμαστε;με ρώτησαν χαμογελαστές.
Οι τρεις Χάριτες απάντησα κι εγώ χαμογελαστή
και προχώρησα.
Πιο πέρα η  Φιλάνδρα εκτόπιζε το νερό.
Ξέρετε κολύμπι; ρώτησα.
Ναι ξέρω μου απάντησε.
Έκανα μια βουτιά και είδα να στέκεται στην άμμο.

Ένοιωσα τόση λύπη και άλλη τόση μοναξιά.