Άλλες " ουτοπίες" στην αρχαία εποχή

Μια από αυτές τις "ουτοπίες" είναι του ιστοριογράφου Θεόπομπου  του Χίου,ο οποίος έζησε από το 380 π.Χ.- το 300 π.Χ. Αναφέρεται στη  Μερόπιδα  Γη.

Εδώ περιγράφονται  με συναρπαστικό τρόπο και με πολλή φαντασία, οι ιδεώδεις κοινωνικές,οικονομικές και πολιτικές συνθήκες με τις οποίες ζούσαν οι Μέροπες,οι οποίοι ήταν κάτοικοι μακρινής περιοχής της γης.

Φαίνεται πως ο Θεόπομπος σε αυτήν  την "ουτοπία" του επεδίωξε με τις παραδοξολογίες του όχι τόσο τη διδασκαλία ενός ανατρεπτικού κοινωνικοπολιτικού ζητήματος ,όσο την τέρψη του αναγνώστη.

Μια άλλη του ιδίου είδους ουτοπία είναι η" Ιερά αναγραφή"  του Ευήμερου από την Σικελία . Αυτή η ουτοπία προκάλεσε μεγάλη αίσθηση  όταν πρωτοεμφανίστηκε,το 280 π.Χ.και για κάμποσους αιώνες αργότερα.

Ο Ευήμερος στο μοναδικό αυτό έργο του,περιγράφει το νησί των "Παγχαίων"που βρίσκεται κοντά στις ακτές των Ινδιών,του οποίου οι κάτοικοι ζούσαν κάτω από καθεστώς σοσιαλιστικό.

Εδώ στο κράτος αυτό εκτιμούσαν ιδιαίτερα την εργασία και τοποθετούσαν στην ίδια τάξη τους ιερείς,τους βιοτέχνες,τους πολεμιστές και τους ποιμένες.

Στο νησί των Παγχαίων,όχι μόνο η γη αλλά και τα μέσα της βιοτεχνικής παραγωγής ήταν κρατικοποιημένα .
Οι βιοτέχνες υποχρεώνονται να παραδίδουν στο κράτος το προϊόν της εργασίας τους για να διανέμεται σε όσους έχουν ανάγκη.Στην ατομική ιδιοκτησία υπάγονταν μόνο τα σπίτια με τους κήπους τους.Όλα τα άλλα είναι κοινά.Αυτό υπάγεται στην "συλλογική γαιοκτησία".
 Στην ουτοπία του Ευήμερου ακόμα υπάρχει η ατομική παραγωγική δράση των καλλιεργητών της γης και των κτηνοτρόφων,σε συνδυασμό με την υποχρέωση της παράδοσης των προϊόντων τους,όπως είπαμε πιο πάνω.Τα προϊόντα που συγκεντρώνονται διανέμονται  από δημόσια όργανα στα άτομα που έχουν ανάγκη χωρίς βέβαια να παραβλέπεται η συμβολή του καθενός στην παραγωγή  και η ατομική κατανάλωση.
 Η "ουτοπία" του Ευήμερου δεν έχει φαντασιοπληξίες,τα γεγονότα είναι πιστευτά και πραγματοποιήσιμα,όπου το κράτος εμφανίζεται να διευθύνει την οικονομική ζωή  και οι παραγωγοί να αναπτύσσουν δράση όχι μόνο για τον εαυτόν τους αλλά και για το σύνολο των πολιτών.
Ένα παρόμοιο έργο είναι η "ουτοπία" του Ιάμβουλου.
Το ιδανικό κράτος αυτού του συγγραφέα βρίσκεται σε επτά νησιά,που ονομάζονται τα  νησιά του Ήλιου,που βρίσκονται σε ένα μέρος παραδεισένιο στον Ισημερινό,κάτω από τον Ισημερινό.Επικρατεί εκεί η ισότητα σε βαθμό φανταστικό.Η ομοιότητα των κατοίκων με εξαίρεση την διαφορά του φύλου. Η ασύγκριτη ομορφιά τους.Η γλώσσα τους, που είναι έτσι διαμορφωμένη ώστε να μπορούν την ίδια στιγμή να μιλούν σε διάφορους ανθρώπους για διάφορα ζητήματα.Έχουν την ικανότητα να μιμούνται και να  τραγουδούν τα πιο γλυκά τραγούδια των πουλιών και να βγάζουν άγνωστους ήχους σε μας τους κοινούς θνητούς.
Η κοινοκτημοσύνη εδώ έχει την εφαρμογή της σε όλα και η διοίκηση αποβλέπει βασικά στην πληρέστερη ρύθμιση της οικονομικής και πολιτικής ζωής  με σοσιαλιστικό τρόπο.Οι δημόσιες υπηρεσίες ασκούνται διαδοχικά από όλους τους κατοίκους.Οι κάτοικοι είναι κατανεμημένοι  σε φυλές και κάθε φυλή αποτελείται από τετρακόσια άτομα.Αρχηγός κάθε φυλής  είναι ο πιο ηλικιωμένος άνθρωπος και διάδοχος του, μετά την αποχώρηση του, είναι ο αμέσως γηραιότερος  στην ηλικία.Οι κάτοικοι έχουν ιδιαίτερη επίδοση στη μουσική,στις καλές τέχνες και γενικά στις επιστήμες για τις οποίες αφιερώνουν αρκετές ώρες από τις ώρες της ανάπαυσης τους. Οι κάτοικοι αυτού του παραδείσου δεν έχουν ελαττώματα.Μόνον τα προτερήματα είναι το διακριτικό σημείο της συμπεριφοράς τους.Οι κακίες και οι πλεονεξίες είναι άγνωστα στους ανθρώπους αυτού του τόπου.

 Οι αρχαίοι μας συγγραφείς  Ευήμερος,Θεόπομπος,Ιάμβουλος,όπως και ο πολυγραφότατος Πλάτων, απηυδισμένοι από τα επικρατούντα κοινωνικοπολιτικά  έπλασαν  τον  δικό τους κόσμο. Έπλασαν και  άλλες   ιδανικές πολιτείες  στα ακρότατα  σημεία  του αρχαίου κόσμου.