Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

Να τα λες.Να τα λες και διηγώντας τα
να κλαις ή να γελάς.
Πες το,βασιλικέ μου, το παραμύθι σου
γείρε και κλείσε το παραθύρι σου.
Παρέα με μια χούφτα στραγάλια
κίνησα για  να με βρω
Περνούσαν δίπλα μου τα αμάξια
με ταχύ ρυθμό
κι εγώ στην άκρη του δρόμου
με βήμα σταθερό.
Πήγαινα στον κήπο να φωτογραφιστώ
είχα δει την υπαιθρια τη φωτογραφική
τη μηχανή  και ήθελα να δω
τι εργασία κάνει το μηχάνημα  αυτό
με το μαύρο  μανίκι το κρεμαστό.
Θέλω να φωτογραφιστώ
πάρε πόζα,ο φωτογράφος λέει
και κοίτα εδώ,θα βγει ένα πουλάκι.
Το κεφάλι βάζει στο μαύρο το μανίκι
 το κρεμαστό που είναι
σαν  θάλαμος σκοτεινός,στο φωτογραφείο,
εδώ ήταν υπαίθριος,γι αυτό.
Το χέρι το μακρύ του στο φακό μπροστά
βγάζει το καπάκι και κλικ και κλικ
να το κοριτσάκι με το στραγαλάκι
 ένα εκατοστό από το στοματάκι
το ανοιχτό.
 Έτρεξα στη μαμά
με πήρε αγκαλιά και  με κράτησε σφιχτά
Άλλη φορά,μου είπε στοργικά
να μη πηγαίνεις τόσο μακριά.
Τώρα κοιτώ τη φωτογραφία
 και αναπολώ......
περασμένα μεγαλεία.
Να τα λες.Να τα λες και διηγώντας τα
να κλαις ή να γελάς.