Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

Φορούσε τη μακριά της φούστα

με τις πολλές σούρες στη μέση της.

Την έβλεπα να ανεβαίνει την ξύλινη

σκάλα,που οδηγούσε στο δωμάτιο.

Εκεί,όπου άλλοτε βρισκόταν το "τελάρο"

κι από κει στον εξώστη, για να

ποτίσει τις γαριφαλιές της

και η παιδική καρδούλα μου

 σφιγγόταν από φόβο.

 Mία μέρα την είδα ν'ανεβαίνει,

 φοβήθηκα μην πέσει.

Γιαγιά!φώναξα δυνατά

τώρα θα ποτίζω εγώ τα λουλούδια σου.

 Αμέσως την είδα να ζαρώνει!

Μα στη στιγμή τους ώμους να τεντώνει

σε μία διηνεκή αναπήδηση ζωής.

Ήταν η γιαγιά μία pussycat γιαγιά,

μία κεραμίστρια ολκής,μία ύπαρξη

αυτοσυντήρητη.