Έναν Πατριάρχη της χριστιανικής πίστης γιορτάζει σήμερα η ορθόδοξη Εκκλησία.Τον Αθανάσιο της Αλεξανδρείας, τον επονομαζόμενο και στυλοβάτη της ορθοδοξίας γιατί κράτησε το ορθόδοξο φρόνημα μόνος του,όταν ολόκληρη η Ανατολή βρισκόταν υπό την επιρροή του Αρείου.
Είχε τόσο σθένος ώστε οι Λατίνοι αναφωνούσαν "Athanasius contra mundum" (ο Αθανάσιος εναντίον όλου του κόσμου).
Ο Αθανάσιος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το έτος 298 μ.Χ.από μια φτωχική αλλά ενάρετη και πιστή στο χριστιανισμό οικογένεια. Η οικογένεια του αντιμετώπιζε πολλά οικονομικά προβλήματα και αδυνατούσε να σπουδάσει τον Αθανάσιο σε ένα καλό σχολείο της εποχής. Ο επιμελής και φιλομαθής Αθανάσιος γαλουχημένος από τους γονείς του με τα χριστιανικά ιδεώδη, ξεκίνησε μόνος του την ολοκλήρωση της πνευματικής του μορφώσεως. Μελετούσε πολύ την Αγία Γραφή περισσότερο από άλλα βιβλία και παρακολούθησε θεολογικά μαθήματα στην Κατηχητική Σχολή της Αλεξάνδρειας. Σε πολύ νεαρά ηλικία χειροτονήθηκε διάκονος εξ αιτίας της μαχητικότητας που επεδείκνυε για την χριστιανική πίστη.Το 325 μ.Χ.συγκλήθηκε η Α' Οικουμενική σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας,όπου έλαβε μέρος ως διάκονος και εστάλη ως γραμματέας του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρου. Εκεί κατέθεσε όλη την αντιπαλότητα του εναντίον της αίρεσης  του Αρείου. Ο Άρειος και οι  οπαδοί του δεν παραδέχονταν το "ομοούσιον και αδιαίρετον"του Ιησού Χριστού με τον Θεό και Πατέρα του. Πίστευαν ότι ο Χριστός "ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν" δηλαδή δεν υπήρχε πριν την γέννησή Του. Πίστευαν ακόμη ότι δεν ήταν ίσοι και ότι ο Χριστός ήταν κατώτερος από τον Θεό και Πατέρα του.Ο Αθανάσιος σε αυτή τη σύνοδο πρώτευσε στον πλούτο των επιχειρημάτων του, ώστε σε δύο χρόνια που απεβίωσε ο Πατριάρχης Αλέξανδρος, ομόφωνα ο κλήρος και ο λαός εξέλεξαν τον διάκονο Αθανάσιο και τον χειροτόνησαν Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Με το ιεραρχικό αυτό αξίωμα το οποίο έλαβε, πολεμήθηκε πολύ από τον Άρειο και τους συν αυτώ που δεν ήταν άλλοι παρά μια σειρά από αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Η καταδίωξη του άρχισε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, συνεχίστηκε επί αυτοκρατορίας του υιού του Κωνστάντιου,επί Ιουλιανού του Παραβάτη και μέχρι τον Ουάλη.
Επί 47 χρόνια καταδιώκονταν και αναγκαζόταν να κρύβεται. Μετέβαινε  στη Γαλλία, από εκεί στη Ρώμη, κρυβόταν σε υπόγεια και σπηλιές ώσπου κατέφυγε στην έρημο,όπου έζησε ασκητική ζωή με νηστεία και προσευχή. Εκεί στην έρημο γνώρισε και τον άλλο μεγάλο Πατέρα τον Άγιο Αντώνιο, του οποίου την μνήμη γιορτάσαμε χθες 17 Ιανουαρίου και του οποίου το συναξάρι έγραψε ο Μέγας Αθανάσιος. Σε μια δεδομένη στιγμή οι αυτοκράτορες συνέρχονταν εις εαυτόν,απεκδύονταν τα ψεύτικα και δυσφημιστικά λόγια του Αρείου και των οπαδών του και ανακαλούσαν τον Πατριάρχη Αθανάσιο από την εξορία ο οποίος επέστρεφε στην έδρα του και συνέχιζε το ποιμαντορικό του έργο. Και ξανά από την αρχή κάθε φορά που ο νέος αυτοκράτορας διαδέχονταν τον παλιό. Οι ίδιες δυσφημιστικές μαρτυρίες και ξανά εξορία στην έρημο μέχρι να αλλάξουν γνώμη και να μην παρασυρθούν από τα ψεύτικα λόγια εναντίον του. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του. Επτά συνολικά φορές εξορίστηκε ο Άγιος Αθανάσιος.
Όταν σε βαθιά γεράματα πλέον συναισθάνθηκε το τέλος της ζωής του που πλησίαζε επέστρεψε στο ποίμνιο του έδωσε τα φωτισμένα μηνύματα στους πιστούς χριστιανούς του και τελείωσε τον βίο του ειρηνικά, αφού έγραψε τους πρώτους στίχους του Συμβόλου της Πίστεως (Πιστεύω). Ουσιαστικά είναι δικό του και διαρκεί μέχρι των ημερών μας. Διαβάζεται κάθε Κυριακή στην εκκλησία και οπωσδήποτε στο μυστήριο της βάπτισης. Είναι η συνεχής ομολογία ότι πιστεύουμε σε ένα Θεό με τρεις υποστάσεις.