Το Ποίημα του Σαββτόβραδου

Βιογραφίες
Χρόνια και χρόνια συναντούσα το ίδιο παράθυρο
στο διάβα μου.

Τον ίδιο άνθρωπο να κάθεται και να κοιτά
εκείνους που διάβαιναν από μπροστά του
πάντοτε με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δυό του δάχτυλα.

Κάθε ανάσα του
και μια τολύπη καπνού λυπημένη
να αιωρείται και να σκορπά
σα σκέψη που ταράσσεται.

Ποτέ δεν τον είδα στο δρόμο αντάμα τους άλλους
δίνοντας το δικαίωμα  να τον κοιτούν,πάντα
κοιτούσε τους αθρώπους που χάνονταν
μέσα στο πλήθος,μόνο κοιτούσε και κάπνιζε.

Κάθε μέρα έβαζα σκοπό
να τον ρωτήσω,γιατί,αυτό το "γιατί"
που συντροφεύει τα πάντα
μα φοβόμουν την απάντηση.

Φοβόμουν μη μου πει πως αποφεύγει τους άλλους
γιατί δε θέλει να μιλά,γιατί νιώθει
πως τα λόγια του έχουν πεθάνει από καιρό
"γεννιούνται,
γερνούν,πεθαίνουν,όπως όλα τα ζωντανά..."
τη φοβόμουν αυτή την απάντηση
έτσι ποτέ δεν ερώτησα.

Ώσπου κάποτε χάθηκε
δεν τον ξαναείδα σ' εκείνο το παράθυρο
απλά εξαφανίστηκε.