Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

            Φως λαμπερό
Θυμάσαι φως μου;
Aίθουσα φροντιστηριακή,
οροφή με γύψινες  ανάγλυφες γιρλάντες.
κι εγώ μία φιγούρα δυναμική.
Κάθε πρωϊ στην ίδια θέση,
μπροστά στο μαυροπίνακα
και λίγο προς τα αριστερά,
( για να βλέπουν όλα τα παιδιά ),
να  αναλύω προτάσεις στα Αρχαία
 και στα Λατινικά.
 Κι εσύ ψηλός,γεροδεμένος και όμορφος,
με κάτασπρο πουκάμισο και
μαύρο πανταλόνι,
ίδια τα χρώματα με τον πίνακα
και  την κιμωλία.
Ενθουσιασμένος,αυθόρμητος
από κει πίσω που καθόσουν
μου πετούσες τριαντάφυλλα
κι εγώ ολοκόκκινη σαν το χρώμα τους,
σε κοίταζα και σου χαμογελούσα.
Σάγαπούσα κρυφά!
Μα οι δρόμοι μας χώρισαν ξαφνικά,
σε άλλη σχολή εσύ και σε άλλη εγώ.
Κι όμως πάντα σε σκέφτομαι,πάντα σε θυμάμαι
με αγάπη,τρυφερά και σ'ευχαριστώ
για τη ψυχική δύναμη που μούδινες να προχωρώ.
Και τώρα ακόμη καμιά φορά,
που η δίνη της ζωής με συνεπαίρνει τραγικά,
τα τριαντάφυλλα σου στη σκέψη μου γίναν ιδέα,
που μου δίνει φτερά  να σηκωθώ
ναντέξω τον τρελλό ρυθμό της
 δύσκολης ζωής της τωρινής το διάβα που περνώ.