Το Ποίημα  του  Σαββατόβραδου
Ιδού εν μέρει ο άνθρωπος
Ο νους μου είναι πάπυρος
περγαμηνή και χάρτινος.
Τα μάτια μου στυλό και
μολύβι ολημερίς τυπώνουν
της ζωής το πανηγύρι.
 Φτωχόσπιτα και εκκλησιές
παλάτια τα δύο μου χέρια
δουλεμένα,σκασμένα,αδρά
από τη σκληρή δουλειά.
Το στόμα μου μπουμπούκι
λουλούδι μυρωδάτο
γαρίφαλα,κανέλα είναι γεμάτο.
Τα πόδια μου γυμνά
 και άλλοτε κλεισμένα
μέσα στων ζώων τα δέρματα
 ολοχρονίς στα ρέματα.
Το κορμί μου λυγά μα δεν πέφτει
στου καιρού  και στου
χρόνου το αέναο ντέφι.
Και συ το ον από άλλον πλανήτη
έλα να με βρεις
στο φως του  αποσπερίτη.